به گزارش بنیان به نقل ازsciencedaily، محققین دانشگاه میلان ایتالیا موفق به ایجاد چسبی پروتئینی شده اند که می تواند در مهندسی بافت عصبی به بهبود چسبندگی سلول ها به زیست ماده ها کمک کننده باشد. جداسازی سلول های عصبی از یک موجود و کشت آن ها در آزمایشگاه مدت ها است که به عنوان روشی برای مطالعه متابولیسم سلول های مغزی مورد استفاده قرار می گیرد.

بهبود چسبندگی سلولی به زیست ماده ها چالش عمده در مهندسی بافت عصبی است و برای تکوین پروتزهای عصبی ایمپلنت مانند کاشت حلزون گوش و بیوسنسورها حیاتی است.

پوشاندن سطوح غشای سلولی با بار منفی با پروتئین های سنتتیک با بار مثبت، چسبندگی  وگسترش سلول های عصبی را  در آزمایشگاه افزایش می دهد. اغلب پروتئین های سینتتیک برای سلول های زنده سمی هستند و بنابراین قبل از کشت داده شدن  روی ظرف جدید باید شست و شو داده شوند. در سیستم عصبی مرکزی، اجزای ماتریکس خارج سلولی مانند کلاژن و لامینین ترمیم، تمایز، چسبندگی و مهاجرت فیبرهای عصبی را افزایش می دهند. پروتئین AGMA1 یک پروتئین سنتتیک پایه است که زیست سازگار، قابل حل در آب، با بار مثبت است و دارای توالی است مشابه با آن چه در کلاژن ولامینین وجود دارد(RGD). این پروتئین دارای سمیتی به مراتب کمتر از سایر پروتئین های مرسوم است و تولید آن در مقیاس وسیع در مقایسه با سایر پروتئین ها کم هزینه تر و آسان تر است. انواع سلول های مختلف روی AGMA1 کشت داده شدند ونتایج چسبندگی، مهاجرت و تمایز این سلول ها به مراتب بهتر از سایرپروتئین های سنتتیک بود.

پایان مطلب/